Bizim Park

Güneşin doğumu ile sancım başlıyor
Gözlerim nemli, gökyüzüne heyecanla bakamıyorum
Yeni gün umut vadetmiyor artık
Niyetim halis: yaşıyor olmak

Anne diye seslendim
Cevap bekledim, duymadı kimse duyan olmadı elbette
Her an kendimle konuştum, sen diye aradım
Evet aradım lakin bu bulmak değil
Kaybolmak.
Yoklukta, hiçlikte kaybolmak
Kayboldum ama
Niyetim halis: bulunmak istemem

Bizim evin yakınlarında park var
Yedi bankı, salıncağı, tahterevallisi, atlı karıncası ve ağaçlar
Her gün aynı saatte aynı bankta oturur, dururum
İzlerim acıları, heyecanları, ağlayanları

Bazen tatlı bir çift gelir el ele
Biri diğerine heyecanla bir şeyler anlatır durmadan, duraksamadan
Gülerek bakarlar birbirlerinin gözlerine

Bazen elini sıkıca tutmaz çocuklar annelerinin
Anne dayanamaz, sert gözlerle ama hafif tokat atar
Sonra çocuk hiç bunlar yaşanmamış gibi yeniden pamuk şekere bakar
“Anne pamuk şeker alalım mı?”
Kıyamaz ona. Alır evladına verir o şekeri

Bazen yaşlı teyzeler görüyorum, yaşlı amcalar
Banka oturmuş, bir yere gözlerini sabitlemiş duruyorlar öylece
Eğer bakmasam hiçbir şeye ve hiç kimseye
Düşünmesem, zihnimi yormasam eğer
Yaşlı teyzeler gibi görünürdüm bende
Belki de öyleyimdir
Ama 22 yaşındayım
Genç ama yaşlı bedenim
Genç ama ruhu fazlasıyla yıpranmış
Acı acı tebessüm ediyorum
Biter değil mi
Biter
Her şeyin bir sonu var ama
Niyetim halis: yaşıyor olmak